Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βρέχει ησυχία (και τα χρώματα μυρίζουν πολύ δυνατά)
Όταν επιμένεις πεισματικά να παραμένεις σε μια πόλη φάντασμα ενώ οι πλειοψηφίες πιθανώς απόκεινται κάπου λουόμενες ατενίζοντας την χρυσαφί πλευρά του ηλίου ενώ εσύ έχεις να παλέψεις με τους αιχμηρούς καταιγισμούς του, τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί το μόνιμο λάθος σου είναι το γεγονός ότι επαναλαμβάνεις τα λάθη σου. Διότι αγαπάμε τα σφάλματα καθότι μας προσφέρουν το απαραίτητο δράμα για να κυλήσει η μέρα με ενδιαφέρον, μίζερους ήχους ακορντεόν και μελαγχολικών ματιών στα δείγματα φύσης που μπορεί να σου προσφέρει μια τσιμεντούπολη. Νιώθεις κάπως βασιλιάς στην έρημο που επέλεξες να αποσυρθείς αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι μόνος, απλα περπατάς ανάμεσα σε άγνωστα πλάσματα φορώντας κάτι καλογυαλισμένες παρωπίδες και δεν τα βλέπεις. Ούτε εκείνα σε βλέπουν, διότι φοράνε ακριβώς τις ίδιες παρωπίδες, κι όλοι περπατάτε λοξά αποφευγόντας ο ένας τον άλλον σα να περιβάλλεστε όλοι από μια όξινη αύρα που αν διαπεράσεις την ακτίνα της ένα μέρος της ακεραιότητάς σου θα χαθεί ανεπιστρεπτ