Η Παρά(σ)ταση
Είμαι μια μαριονέτα. Είμαι ξεχωριστή επειδή δε με έφτιαξε κανένας με σκοπό να κινούμαι σύμφωνα με τα νήματα που χειρίζεται κάποιος άλλος. Έχω δεθεί από μόνη μου στα νήματα και αφήνω να τα κινούν κάτι μορφές σαν αερικά. Κάποιοι μου δίνουν ρυθμούς που μου αρέσουν και μοιάζω σα να χορεύω, ενώ ένα κόκκινο δρεπανοειδές σχήμα στη θέση των χειλιών μου προσφέρει την υποψία ενός χαμόγελου. Κάποιες φορές όμως με οδηγούν να κάνω πράγματα τα οποία για τους άλλους μπορεί να φαντάζουν ασήμαντα, αλλά εμένα με αναγκάζουν να κοιτάζω μόνο προς τη σκοτεινή πλευρά της σκηνής, όπου αυτά τα απειλητικά δάχτυλα κινούνται ξανά και ξανά και μοιάζουν σα να μην ανήκουν σε κανέναν, ή όποιος στον οποίον ανήκουν τέλος πάντων έχει αφεθεί και δεν τα ελέγχει. Δεν προσέχει, φοράω ένα όμορφο φόρεμα και κορδέλες στα μαλλιά. Θέλω έναν καθρέφτη να δω τον εαυτό μου για να βεβαιωθώ ότι είμαι όμορφη ακόμα και στο σκοτάδι, κάτι με τυφλώνει, δε με νοιάζει, σκύβω να ισιώαω τις πιέτες του φορέματος αλλά συνειδητοποιώ ότι στάλ