Η Παρά(σ)ταση

   Είμαι μια μαριονέτα. Είμαι ξεχωριστή επειδή δε με έφτιαξε κανένας με σκοπό να κινούμαι σύμφωνα με τα νήματα που χειρίζεται κάποιος άλλος. Έχω δεθεί από μόνη μου στα νήματα και αφήνω να τα κινούν κάτι μορφές σαν αερικά. Κάποιοι μου δίνουν ρυθμούς που μου αρέσουν και μοιάζω σα να χορεύω, ενώ ένα κόκκινο δρεπανοειδές σχήμα στη θέση των χειλιών μου προσφέρει την υποψία ενός χαμόγελου. Κάποιες φορές όμως με οδηγούν να κάνω πράγματα τα οποία για τους άλλους μπορεί να φαντάζουν ασήμαντα, αλλά εμένα με αναγκάζουν να κοιτάζω μόνο προς τη σκοτεινή πλευρά της σκηνής, όπου αυτά τα απειλητικά δάχτυλα κινούνται ξανά και ξανά και μοιάζουν σα να μην ανήκουν σε κανέναν, ή  όποιος στον οποίον ανήκουν τέλος πάντων έχει αφεθεί και δεν τα ελέγχει. Δεν προσέχει, φοράω ένα όμορφο φόρεμα και κορδέλες στα μαλλιά. Θέλω έναν καθρέφτη να δω τον εαυτό μου για να βεβαιωθώ ότι είμαι όμορφη ακόμα και στο σκοτάδι, κάτι με τυφλώνει, δε με νοιάζει, σκύβω να ισιώαω τις πιέτες του φορέματος αλλά συνειδητοποιώ ότι στάλες αίματος πέφτουν πάνω του και το ζωγραφίζουν σαν τα δάχτυλα ενός δολοφόνου που σβήνει τα θύματά του πατώντας διακεκομμένα ψηφία, τα μάτια μου τρέχουν αίμα και αυτός που κινεί τα νήματα έχει μια άλλη μορφή και όχι αυτή που έβλεπα στο γυαλιστερό πάτωμα πριν αρχίσω να παίζω σε αυτή τη γελοία παράσταση.
   Πολλοί είναι κοντά μου, άλλοι χειροκροτούν και άλλοι κλαίνε, αλλά ακούω μέσα μου μόνο την απόλυτη ησυχία η οποία μου σφίγγει το στομάχι και μου δένει τον λαιμό, θέλω να σταματήσουν όλοι, να σβήσουν τα φώτα και να δημιουργηθεί πραγματικά αυτή η σιωπή, δεν μπορώ να μιλήσω διότι το στόμα μου είναι ξύλινο, αυτός που με χειρίζεται είναι η σκιά μιας παρουσίας που έφτιαξα εγώ και η οποία απουσιάζει, πάντα απουσίαζε, αναρωτιέμαι γιατί επιμένω να τα ατενίζω όλα πίσω από χρωματιστές διάφανες κουρτίνες, αφού σύμφωνα με τα νήματα θα κινηθώ και πάλι, θα αυθυποβληθώ και θα χαθώ στο σκοτάδι-
    Όλα σβήνουν, αυτός_που_κινεί_τα_νήματα έχει φύγει και είμαι πεταμένη σε μια γωνία θρηνώντας για το λερωμένο μου φόρεμα, εύχομαι να μην είχα δει τη μορφή του ποτέ, να έμενε στις σκιές, να μη φορούσα νήματα και να μην ήμουν εκεί. Και αν δεν επιστρέψει, μετά θα έρθει κι άλλος, κι άλλος, μέχρι να ξεφτίσει το λούστρο μου, μέχρι να ξεθωριάσει το χαμόγελό μου και μέχρι το φόρεμά μου να γίνει κατακόκκινο από τα δάκρυα.


   Πρέπει να κόψω αυτά τα νήματα. Ίσως τότε σταματήσω να είμαι ξύλινη. Ίσως τότε να αρχίσω να βλέπω με αληθινά μάτια.-





Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αγαπητοτάτο Μπλογκ

Εικόνα
   Και λοιπόν ήρθε η ευλογημένη (not) μέρα που θα κάνω ανάρτηση ημερολογιακού τύπου, διερωτώμενη τα επίπεδα κατάντιας που μπορώ να φτάσω ιντερνετικώς σύμφωνα με τους κανόνες του διαδικτυακού savoir vivre που έχω ορίσει τελείως δημοκρατικά με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσω να μαζεύω αδέσποτες γάτες στην αυλή μου ταΐζοντάς τες φιλέτο σολωμού, να ποστάρω στο wall του facebook ασπρόμαυρες μελωδίες μικρών βιολιών μετρώντας τα δάκρυα της Ερωφίλης και τέλος να φορέσω ρούχο με γούνα (αποτάξον τον σατανά της στυλιστικής κόλασης, no offense όσοι φοράτε γούνες, οικολογικές και μη, εγώ σκιάζομαι). Επειδή ο αυτοσαρκασμός έχει και όρια, θα βάλω ένα φρένο σε αυτόν τον ασυνάρτητο πλην αδιάφορο χείμαρρο επιδεικτικού εξυπνακισμού και θα ευχηθώ πράγματα στον εαυτό μου για τη νέα χρονιά. Αν ενστερνίζεστε καμία από τις ευχές μου, μην κάνετε τίποτα. Σκέφτηκα αρχικά να σας προτείνω καμία τελετή με φλισκούνια και ματζούνια, αλλά αυτό θα εξυπηρετούσε μόνο τον λυρισμό του θέματος
Διαβάστε περισσότερα

Ανασκαφές, Μέρος Έσχατο (Not)

Εικόνα
Τα γνωστά: "I live my life behind a hole. ...And I can watch people secretly by looking inside this small hole. A tiny aperture, of no importance. But for me it is the whole world. I see short moments. And I can catch the essence of life by tasting those fractional drops. Few and precious. Like the tears of love. I am stuck behind my own hole and I watch insatiably. I can see people living numerous emotions, but I am not gonna demonstrate them -oh no, you know them so well, my try will be a graceless venture. So I remain silent. And I won't comment anything, nor make any prediction. We talk so much. I -also- talk so much. No need of it. The bitter taste that I have is more than enough. I'll let this apple go rotten in the ground, and the sun will go down. And the fateful breeze brings the wise old lady with white-silver hair. After the full moon, crescent cynthia comes. Death. My hide-hole is dark, silent, moist and cold like a grave. I watch the dancing shadows o
Διαβάστε περισσότερα

"Salvē!" salutations και τα συναφή.

Εικόνα
   Η πιο σταθερή αλήθεια για εμένα είναι το ότι αλλάζω συνέχεια. Συνήθως ό,τι αποδοκιμάζω ένθερμα, το ασπάζομαι στην τελική. Καλή ώρα, σιχαινόμουν τα blogs, και να που ήρθε ή ώρα να φτιάξω ένα, για κάποιους άλφα - βήτα και λοιπούς λόγους. Να' μαι λοιπόν! Σε αυτή την ταπεινή μου γωνία στο internet θα αραδειάζω πολλά και διάφορα σχετικά με ό,τι μου αρέσει (γουέ!) και πιθανώς και για ό,τι δεν μου αρέσει, αν κι ελπίζω αυτό να είναι σε μικρές δόσεις, καθότι δεν συμπαθώ την γκρίνια. Τα θεματικά πεδία θα είναι πολλά και διάφορα, διότι καταπιάνομαι συνέχεια με ό,τι μου κατέβει. Ελπίζω να μη επιχειρήσω να γράψω ποτέ ποίηση (δική μου, εννοώ) στο παρόν blog διότι θα αρχίσω να ανησυχώ για εμένα. Αλλά δεν θα έπρεπε να το καταγράψω αυτό, αφού όπως προείπα, αυτο-αναιρούμαι σωρηδόν. Επειδή με έπιασε πάλι η οκνηρία μου για να αναφέρω περεταίρω πράγματα, θα αρκεστώ σε αυτά τα λίγα και βαρετά. Και για καλή αρχή, θα παραθέσω το άσμα από το οποίο εμπνεύστηκε ο τίτλος του εν λόγω ιστολογίου. Enjoy!
Διαβάστε περισσότερα