Εκεί
...Όπου οι υπάρξεις παρακολουθούν τους άλλους μέσα από μικρές τρύπες, μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι με την άγρια λάμψη μιας καλοακονισμένης λεπίδας, ενώ στο μυαλό τους στάζει αδιάκοπα ένα όξινο υγρό που δίνει νοσηρά σχήματα στην πλασματική τους συνείδηση -τι να συνειδητοποιήσεις εξάλλου εκει; Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι κάτι υπόκωφα χτυπήματα, από αυτά που σε αναγκάζουν να κλείνεις τα μάτια στον αμείλικτο ρυθμό τους, πράγμα που σε καθησυχάζει, αλλά δεν ξέρεις γιατί ακριβώς -είτε επειδή δεν βλέπεις για λίγο αυτόν τον γκρίζο αέρα, ο οποίος χαϊδεύει το μάγουλό σου υπενθυμίζοντάς σου σαδιστικά ότι έχεις βουτηχτεί στο τίποτα, είτε επειδή η σκληρή χροιά αυτού του ήχου μαλακώνει όταν ατενίζεις το εσωτερικό σου σκοτάδι -είναι προτιμότερο από το ουδέτερο γκρίζο, εξάλλου. Δεν ξεχωρίζεις τη νύχτα από τη μέρα, όμως κάτι σου λέει ότι μάλλον έχει καταφτάσει η νύχτα την ώρα που αρχίζουν να ακούγονται τα ουρλιαχτά. Θα προτιμούσες να έβλεπες εκείνους από τους οποίους προέρχονται, ίσως