Εκεί

   ...Όπου οι υπάρξεις παρακολουθούν τους άλλους μέσα από μικρές τρύπες, μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι με την άγρια λάμψη μιας καλοακονισμένης λεπίδας, ενώ στο μυαλό τους στάζει αδιάκοπα ένα όξινο υγρό που δίνει νοσηρά σχήματα στην πλασματική τους συνείδηση -τι να συνειδητοποιήσεις εξάλλου εκει; Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι κάτι υπόκωφα χτυπήματα, από αυτά που σε αναγκάζουν να κλείνεις τα μάτια στον αμείλικτο ρυθμό τους, πράγμα που σε καθησυχάζει, αλλά δεν ξέρεις γιατί ακριβώς -είτε επειδή δεν βλέπεις για λίγο αυτόν τον γκρίζο αέρα, ο οποίος χαϊδεύει το μάγουλό σου υπενθυμίζοντάς σου σαδιστικά ότι έχεις βουτηχτεί στο τίποτα, είτε επειδή η σκληρή χροιά αυτού του ήχου μαλακώνει όταν ατενίζεις το εσωτερικό σου σκοτάδι -είναι προτιμότερο από το ουδέτερο γκρίζο, εξάλλου.

   Δεν ξεχωρίζεις τη νύχτα από τη μέρα, όμως κάτι σου λέει ότι μάλλον έχει καταφτάσει η νύχτα την ώρα που αρχίζουν να ακούγονται τα ουρλιαχτά. Θα προτιμούσες να έβλεπες εκείνους από τους οποίους προέρχονται, ίσως η θέα εκείνων που βασανίζονται να θρέψει την χαοτική σου συνείδηση που επιθυμεί αδικία και απόγνωση για να μπορέσει να συνεχίσει, όμως δεν τους βλέπεις, και αυτά που σχηματίζει η φαντασία σου ακούγοντάς τα είναι πιο αποκρουστικά από οποιαδήποτε ενδόμυχη λαχτάρα για την εξολόθρευση αυτού του τίποτα. Οι πιο γενναίοι περιμένουν τη σειρά τους, ενώ οι δειλοί προτιμούν να μείνουν για πάντα σε αυτό το γκρίζο -το τίποτα δεν είναι προτιμότερο από τον άγνωστο φόβο, την πηγή των ουρλιαχτών; Όμως όλοι τους γνωρίζουν ότι θα καταδικαστούν για ασαφή εγκλήματα, αλλά δεν γνωρίζουν ποιον έβλαψαν περισσότερο, τις άγνωστες υπάρξεις που κρύβονται ή αυτό το θλιβερό πλάσμα που νομίζουν ότι είναι ο εαυτός τους. Είναι ένας φαύλος κύκλος: Οι βασανισμένοι νομίζουν ότι έχουν πολλές επιλογές, όμως οι δρόμοι είναι μόνο δύο και αμφότεροι οδηγούν σε παρόμοιους τερματισμούς: είτε στο να παραιτηθούν και να πνιγούν στα αέναα απεγνωσμένα τους ερωτήματα είτε στο να γίνουν οι ίδιοι βασανιστές.

   Ο μόνος σου σωτήρας πιστεύεις ότι είναι ο δήμιος. Σου υπόσχεται ένα τέλος, σου προσφέρει ουσία στο μισητό σου τίποτα, και η αφελής σου αντίληψη υποστηρίζει ότι βασανίστηκε κι εκείνος κάποτε, κι  ότι προσφέροντάς του την αναλώσιμη σάρκα σου για να την κατακρεουργήσει θα τον ελευθερώσεις από τα δεσμά του δήθεν μοιραίου καθήκοντός του. Παρακαλάς να αισθανθεί κάτι για σένα, έστω και οίκτο -είναι ένα δείγμα αισθήματος κι αυτό. Εκείνος όμως παραμένει ανέκφραστος, δεν σου προσφέρει παρά μόνο την υπόσχεση του να σε καταστρέψει. Και καταλήγεις να λυπάσαι εσύ τον εαυτό σου, δεν φοβάσαι πια τον δήμιο εφόσον η απάντηση του που δεν ειπώθηκε ποτέ παραμένει μια σταθερή αλήθεια η οποία σε οδηγεί ούτως ή άλλως στην εκτέλεση που τόσο επιθυμείς. Ο οίκτος όμως είναι χειρότερος από τον φόβο. Ο φόβος καλεί τους δαίμονες και οι δαίμονες σου κρατάνε συντροφιά, μπορεί να σε εμπαίζουν, μπορεί να σε χτυπάνε με τις σκιές σου, μπορεί να σου θυμίζουν εικόνες όμορφες που σε λυγίζουν επειδή δεν θα τις ξαναδείς ποτέ. Σε συντροφεύουν όμως και τους ευχαριστείς που ανέσυραν αυτές τις εικόνες μόνο και μόνο για να σε πληγώσουν. Ο οίκτος όμως... Ο οίκτος σε τραβάει σε έναν πυθμένα ατέρμονο, υπό του οποίου δεν υπάρχει χαμηλότερο επίπεδο. Εκεί είναι όλα παγωμένα κι εσύ γίνεσαι ένα με το τίποτα, γίνεσαι μια γκρίζα μορφή και αγνοείς τους πνιγμένους που ζητάνε βοήθεια, σε έχει παραλύσει η αυτολύπηση-

   Καμιά φορά το κρύο σε κεντρίζει τόσο, που νιώθεις να γλιστράς σε αυτήν την παγωμένη απύθμενη λίμνη, αλλά συναντάς εμπόδια, και αυτά είναι τα αγάλματα που έχουν δημιουργηθεί από τις κρυσταλλωμένες φιγούρες των καταδικασμένων από τον ίδιο τους τον οίκτο ανθρώπων, οι οποίοι έμειναν για πάντα προσκολλημένοι στην επιφάνεια της λίμνης με τα χέρια υψωμένα ικετευτικά, με μια σιωπηλή έκκληση για βοήθεια να ωρύεται στα συσπασμένα από την αγωνία πρόσωπά τους. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι πρέπει να κάνεις κάτι ειδάλλως θα εξασφαλίσεις κι εσύ μια θέση σε αυτό το βλοσυρό μουσείο των ψυχών. Δεν έχει σημασία η μοναξιά σου -ήσουν πάντα μόνος σου άλλωστε- δεν έχουν σημασία οι μικρές αδιάφορες θελήσεις και μη-θελήσεις των ανθρώπων που άφησες να σε πλάσουν, δεν έχει σημασία η υποτιθέμενη παρελθοντική σου καλοσύνη που ήλπιζες να σου εξασφαλίσει μια θέση στη συμπάθεια των άλλων, δεν έχουν σημασία τα λάθη που σε έστειλαν εδώ, δεν έχει σημασία το τίποτα. Σημασία έχει η αλήθεια που εξασφάλισες, η οποία σου φωνάζει με την ένταση ενός ανθρώπου που ξεψυχάει με παραλυτικούς πόνους: Ή θα γίνεις δήμιος ή θα μείνεις για πάντα εδώ, παλεύοντας ατέρμονα με το τίποτα. Μπορείς να βάλεις τη μάσκα με τα καρφιά και να γίνεις ο θύτης, θα λαμβάνεις τη λατρεία των θυμάτων σου και θα είσαι φίλος με το τίποτα. Το τίποτα θα καταπνίγει οποιαδήποτε μορφή οίκτου κι εσύ θα το συνοδεύεις πρόθυμα.

   Μετά από αυτό, θα σταματήσεις να είσαι εσύ με την έννοια που σε γνώριζαν οι γύρω σου. Όμως ξέρεις, μέσα από την επώδυνη μάσκα που σου έχει παραμορφώσει το πρόσωπο και που σε τυφλώνει με το ίδιο σου το αίμα ότι αυτό το μίζερο απόρριγμα που έμεινε μέσα σε αυτή την αμφίεση είναι περισσότερο ο εαυτός σου από ποτέ, είσαι ό,τι άφησες να μείνει προσάπτοντας κατηγορίες στους άλλους, είσαι  ο προορισμός όλων, είσαι ο συνεχιστής αυτού του κύκλου. Η ομορφιά δεν έχει κανένα νόημα πλέον, σε νοιάζει μόνο να φτιάχνεις ζωγραφιές από ό,τι έχεις απομυζήσει από τα θύματά σου. Και οι ρομαντικοί θα τις βλέπουν και θα υποφέρουν για τα βάσανα του κόσμου, αλλά η ύπαρξή τους είναι άχρηστη για όλους. Ήσουν κάποτε ένας από αυτούς. Σε κατηγορούν οργισμένα αλλά λαμβάνουν μόνο ένα κενό χαμόγελο. Θα επισκεφθούν καποτε τον πάτο. Θα έρθει και η δική τους η σειρά.-