Συστάδες-
Συνήθως όταν κοιτάζω τοπία της φύσης καθησυχάζομαι. Σκέφτομαι ότι τα δέντρα δεν έχουν ιδιαίτερες ανάγκες για να είναι ευτυχισμένα κι όμορφα. Χρειάζονται νερό και ήλιο μόνο, αλλά αυτά που προσφέρουν είναι πολυτιμότερα από τις πενιχρές πλην σημαντικές ανάγκες τους –ποιός ζει εξάλλου χωρίς νερό ή ήλιο; Ζητάνε τόσα λίγα, όμως ομορφαίνουν γενναιόδωρα αυτήν την αφόρητη πόλη, για την οποία προσπαθώ να αναλογιστώ τους αναρίθμητους καημούς ή τις αμέτρητες χαρές που κρύβουν τα γκρίζα στριμωγμένα κουτιά της και παραλογίζομαι λίγο – – τα μάτια μου διαπερνούν για λίγο τους τοίχους και βλέπω δακρυσμένα μάτια, χαμόγελα, ακούω θυμωμένες φωνές και γέλια, ακούω μια ζοφερή σιωπή. Θα ήθελα να μπορούσα να μεσολαβήσω σε κάποιες θλιβερές στιγμές αυτών των αγνώστων αλλά είναι κάπως αλαζονικό να εισβάλλεις στην τόσο καθοριστική ανθρώπινη ή μη βούληση η οποία χρωματίζει τον κόσμο με αυτά τα πένθιμα χρώματα. Αναρωτιέμαι αν κανείς από τους εγκλωβισμένους πίσω από τα θολά παράθυρα κοιτάζει ποτέ τα δέντρ