Συστάδες-


        Συνήθως όταν κοιτάζω τοπία της φύσης καθησυχάζομαι. Σκέφτομαι ότι τα δέντρα δεν έχουν ιδιαίτερες ανάγκες για να είναι ευτυχισμένα κι όμορφα. Χρειάζονται νερό και ήλιο μόνο, αλλά αυτά που προσφέρουν είναι πολυτιμότερα από τις πενιχρές πλην σημαντικές ανάγκες τους –ποιός ζει εξάλλου χωρίς νερό ή ήλιο;  Ζητάνε τόσα λίγα, όμως ομορφαίνουν γενναιόδωρα αυτήν την αφόρητη πόλη, για την οποία προσπαθώ να αναλογιστώ τους αναρίθμητους καημούς ή τις αμέτρητες χαρές που κρύβουν τα γκρίζα στριμωγμένα κουτιά της και παραλογίζομαι λίγο – – τα μάτια μου διαπερνούν για λίγο τους τοίχους και βλέπω δακρυσμένα μάτια, χαμόγελα, ακούω θυμωμένες φωνές και γέλια, ακούω μια ζοφερή σιωπή. Θα ήθελα να μπορούσα να μεσολαβήσω σε κάποιες θλιβερές στιγμές αυτών των αγνώστων αλλά είναι κάπως αλαζονικό να εισβάλλεις στην τόσο καθοριστική ανθρώπινη ή μη βούληση η οποία χρωματίζει τον κόσμο με αυτά τα πένθιμα χρώματα. Αναρωτιέμαι αν κανείς από τους εγκλωβισμένους πίσω από τα θολά παράθυρα κοιτάζει ποτέ τα δέντρα-

     Συνειδητοποιώ ότι όταν στα ταπεινά δέντρα προσφέρεις έστω και λίγη αγάπη τότε ανθίζουν και σου προσφέρουν καρπούς, κάποια μάλιστα δεν χρειάζονται καν την αγάπη σου αλλά και πάλι έχουν άνθη και είναι καρπερά έτσι απλά επειδή έχουν την αγάπη και τη φροντίδα της φύσης. Ενδόμυχα εύχομαι να μπορούσα να λειτουργήσω έτσι απλοποιημένα: να δίνω υπόσταση στην ύπαρξή μου χωρίς πολύπλοκες απαιτήσεις, έχοντας την επίγνωση ότι ο κόσμος ζητάει από εμένα να είμαι ολιγαρκής και αληθινή. Τα δέντρα τρέφονται από τις καταγίδες, χρειάζονται τη βροχή για να ζήσουν, και καλοδέχονται τον ήλιο όταν εκείνος τα χαϊδεύει. Καμιά φορά όμως ο άνεμος τα λυγίζει και τότε απορείς τι αμαρτίες έχει διαπράξει ένα δέντρο για να αξίζει αυτό το αδυσώπητο τέλος. Κι έτσι όμως, δεν χάνει την ομορφιά του – σου υπενθυμίζει πως όλη η φαιδρότητα μπορεί μια μέρα να την ρημάξει ο αέρας και οφείλεις να ανθίζεις και να αποδίδεις για να καταφέρεις να φαίνεσαι μελαγχολικά μεγαλειώδης κι αξιοπρεπής μέσα στην αποτελειωτική μοναξιά σου.

   Δε νομίζω να καταφέρω να γίνω ποτέ σαν τα δέντρα φυσικά. Καμιά φορά μάλιστα νομίζω ότι είναι πιο χρήσιμα και ευπρεπή από μένα. Αυτό που κάνει λίγο παραπάνω ευτυχισμένη όμως είναι το γεγονός ότι μια μέρα θα γίνω τροφή για τα δέντρα, και ίσως μια μέρα ένα δέντρο ανθίσει εξαιτίας μου. Είναι μια ανταλλαγή αγάπης που κάνει οτιδήποτε επώδυνο και φαύλο να φαντάζει υποφερτό και εξωραϊσμένο και αυτό δεν θα το αποκαλούσα απλή οικτρότητα ή παρηγοριά, αλλά λύτρωση.-



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αγαπητοτάτο Μπλογκ

Εικόνα
   Και λοιπόν ήρθε η ευλογημένη (not) μέρα που θα κάνω ανάρτηση ημερολογιακού τύπου, διερωτώμενη τα επίπεδα κατάντιας που μπορώ να φτάσω ιντερνετικώς σύμφωνα με τους κανόνες του διαδικτυακού savoir vivre που έχω ορίσει τελείως δημοκρατικά με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσω να μαζεύω αδέσποτες γάτες στην αυλή μου ταΐζοντάς τες φιλέτο σολωμού, να ποστάρω στο wall του facebook ασπρόμαυρες μελωδίες μικρών βιολιών μετρώντας τα δάκρυα της Ερωφίλης και τέλος να φορέσω ρούχο με γούνα (αποτάξον τον σατανά της στυλιστικής κόλασης, no offense όσοι φοράτε γούνες, οικολογικές και μη, εγώ σκιάζομαι). Επειδή ο αυτοσαρκασμός έχει και όρια, θα βάλω ένα φρένο σε αυτόν τον ασυνάρτητο πλην αδιάφορο χείμαρρο επιδεικτικού εξυπνακισμού και θα ευχηθώ πράγματα στον εαυτό μου για τη νέα χρονιά. Αν ενστερνίζεστε καμία από τις ευχές μου, μην κάνετε τίποτα. Σκέφτηκα αρχικά να σας προτείνω καμία τελετή με φλισκούνια και ματζούνια, αλλά αυτό θα εξυπηρετούσε μόνο τον λυρισμό του θέματος
Διαβάστε περισσότερα

Ανασκαφές, Μέρος Έσχατο (Not)

Εικόνα
Τα γνωστά: "I live my life behind a hole. ...And I can watch people secretly by looking inside this small hole. A tiny aperture, of no importance. But for me it is the whole world. I see short moments. And I can catch the essence of life by tasting those fractional drops. Few and precious. Like the tears of love. I am stuck behind my own hole and I watch insatiably. I can see people living numerous emotions, but I am not gonna demonstrate them -oh no, you know them so well, my try will be a graceless venture. So I remain silent. And I won't comment anything, nor make any prediction. We talk so much. I -also- talk so much. No need of it. The bitter taste that I have is more than enough. I'll let this apple go rotten in the ground, and the sun will go down. And the fateful breeze brings the wise old lady with white-silver hair. After the full moon, crescent cynthia comes. Death. My hide-hole is dark, silent, moist and cold like a grave. I watch the dancing shadows o
Διαβάστε περισσότερα

"Salvē!" salutations και τα συναφή.

Εικόνα
   Η πιο σταθερή αλήθεια για εμένα είναι το ότι αλλάζω συνέχεια. Συνήθως ό,τι αποδοκιμάζω ένθερμα, το ασπάζομαι στην τελική. Καλή ώρα, σιχαινόμουν τα blogs, και να που ήρθε ή ώρα να φτιάξω ένα, για κάποιους άλφα - βήτα και λοιπούς λόγους. Να' μαι λοιπόν! Σε αυτή την ταπεινή μου γωνία στο internet θα αραδειάζω πολλά και διάφορα σχετικά με ό,τι μου αρέσει (γουέ!) και πιθανώς και για ό,τι δεν μου αρέσει, αν κι ελπίζω αυτό να είναι σε μικρές δόσεις, καθότι δεν συμπαθώ την γκρίνια. Τα θεματικά πεδία θα είναι πολλά και διάφορα, διότι καταπιάνομαι συνέχεια με ό,τι μου κατέβει. Ελπίζω να μη επιχειρήσω να γράψω ποτέ ποίηση (δική μου, εννοώ) στο παρόν blog διότι θα αρχίσω να ανησυχώ για εμένα. Αλλά δεν θα έπρεπε να το καταγράψω αυτό, αφού όπως προείπα, αυτο-αναιρούμαι σωρηδόν. Επειδή με έπιασε πάλι η οκνηρία μου για να αναφέρω περεταίρω πράγματα, θα αρκεστώ σε αυτά τα λίγα και βαρετά. Και για καλή αρχή, θα παραθέσω το άσμα από το οποίο εμπνεύστηκε ο τίτλος του εν λόγω ιστολογίου. Enjoy!
Διαβάστε περισσότερα