Praise Blindness Eyes

Τα γνωστά: "I live my life behind a hole. ...And I can watch people secretly by looking inside this small hole. A tiny aperture, of no importance. But for me it is the whole world. I see short moments. And I can catch the essence of life by tasting those fractional drops. Few and precious. Like the tears of love. I am stuck behind my own hole and I watch insatiably. I can see people living numerous emotions, but I am not gonna demonstrate them -oh no, you know them so well, my try will be a graceless venture. So I remain silent. And I won't comment anything, nor make any prediction. We talk so much. I -also- talk so much. No need of it. The bitter taste that I have is more than enough. I'll let this apple go rotten in the ground, and the sun will go down. And the fateful breeze brings the wise old lady with white-silver hair. After the full moon, crescent cynthia comes. Death. My hide-hole is dark, silent, moist and cold like a grave. I watch the dancing shadows o

Και συνεχίζουμε. Για το παρακάτω κείμενο δεν έχω ακριβή ημερομηνία, αλλά γράφτηκε σίγουρα κάπου στα τέλη του Οκτώβρη του 2007, σαν "συνέχεια" του προηγούμενου:   " Hey, little voice of the night. Your resort is opened and it awaits you. The resort is a dark, dusty semibasement. You cannot notice its messiness due to the dim light. There is a vent confronting east. Each morning I gaze the specks of dust and their brassy dances in the light. In fact, you cannot be sure what time it is in this room. Besides, it doesn't matter. Time is represented by numbers. I don't need numbers in my room. They cannot count feelings, knowledge, pain. They cannot express who you are and how much you love.    So the light- it reveals the minor things that we cannot notice. Light here? I think that I let it enter this place in order to give myself the opportunity of arguing it. Light is pitiless. You cannot hide anything when light touches you. One of the most tragic moments of t

...Για να μην προσπαθήσω να γίνω αρχικά πολύ πρωτότυπη, αποφάσισα να παραθέσω σταδιακά κάποια μικρά κείμενα που είχα γράψει πριν τέσσερα χρόνια. Τώρα γιατί μου ήρθε να το κάνω δεν ξέρω, η καλοπροαίρετη πλευρά μου λέει ότι δεν είναι κακό να υπάρχουν κάπου (κάπως κάποτε), ενώ η κακοπροαίρετη πλευρά μου λέει ότι απλά βαριέμαι και αναμασάω γραπτά του παρελθόντος. Όπως και να έχει, θα τα βγάλω στη φόρα να πάνε στο καλό, μπας και φιλοτιμηθώ να συντάξω τίποτα καινούριο -και πιο εύθυμο ελπίζω, γιατί όπως θα φανεί στην πορεία, αυτά τα κείμενα δεν είναι και ό,τι πιο χαρούμενο έχετε διαβάσει τέλος πάντων. Ευτυχώς είναι λίγα (συγκεκριμενα, τρία), είχα κι ένα τέταρτο αλλά το έφαγε η μαρμάγκα των ίντερνετς. Αυτά. Το παρακάτω απόσπασμα γράφτηκε την Παρασκευή, 12 Οκτωβρίου 2007 -και α ναι, είναι στα αγγλικά, διότι έτσι μου αρεσε.   " ...I was walking in a road that I knew it, but I had no memory of it. The buildings around me were familiar and strange to me. And the people... They had familiar

   Η πιο σταθερή αλήθεια για εμένα είναι το ότι αλλάζω συνέχεια. Συνήθως ό,τι αποδοκιμάζω ένθερμα, το ασπάζομαι στην τελική. Καλή ώρα, σιχαινόμουν τα blogs, και να που ήρθε ή ώρα να φτιάξω ένα, για κάποιους άλφα - βήτα και λοιπούς λόγους. Να' μαι λοιπόν! Σε αυτή την ταπεινή μου γωνία στο internet θα αραδειάζω πολλά και διάφορα σχετικά με ό,τι μου αρέσει (γουέ!) και πιθανώς και για ό,τι δεν μου αρέσει, αν κι ελπίζω αυτό να είναι σε μικρές δόσεις, καθότι δεν συμπαθώ την γκρίνια. Τα θεματικά πεδία θα είναι πολλά και διάφορα, διότι καταπιάνομαι συνέχεια με ό,τι μου κατέβει. Ελπίζω να μη επιχειρήσω να γράψω ποτέ ποίηση (δική μου, εννοώ) στο παρόν blog διότι θα αρχίσω να ανησυχώ για εμένα. Αλλά δεν θα έπρεπε να το καταγράψω αυτό, αφού όπως προείπα, αυτο-αναιρούμαι σωρηδόν. Επειδή με έπιασε πάλι η οκνηρία μου για να αναφέρω περεταίρω πράγματα, θα αρκεστώ σε αυτά τα λίγα και βαρετά. Και για καλή αρχή, θα παραθέσω το άσμα από το οποίο εμπνεύστηκε ο τίτλος του εν λόγω ιστολογίου. Enjoy!