Ένα Όνειρο

...Ημουν σε ένα σκοτεινό μέρος από αυτά που αποκαλούνε "κατακόμβες" και πίσω μου είχα μια μικρή είσοδο από την οποία εισέβαλλε με θράσος ένα μικρό φως. Δεν ξέρω πώς κατέληξα εκεί αλλά σίγουρα εγώ οδήγησα τα βήματά μου και κανένας άλλος. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και είχε ελάχιστο αέρα. Εκεί, βρήκα τυχαία ένα γράμμα πάνω σε μια πέτρα, από αυτές που βάζουν για διακοσμητικές πάνω από ανθρώπους που δε θα δούμε ποτέ.  Απευθυνόταν σε κάποιον άγνωστο παραλήπτη:

"Έφτασες εδώ γιατί το θεώρησες εύκολο δρόμο. Μόνο εσύ η ίδια ξέρεις όμως πόσο δύσκολη απόφαση ήταν. Αλλά πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα σχετικά με αυτόν τον προορισμό. Δε σε οδήγησε κανείς εδώ. Καμία υστεροβουλία, ή αμέλεια άλλου ανθρώπου δε σε έστειλε εδώ, παρά μόνο τα δικά σου βήματα, επειδή δεν μπόρεσες να με γνωρίσεις. Πρόσφερες εκεί που δεν έπρεπε και δεν πρόσφερες εκεί που έπρεπε. Και φταις μόνο εσύ γι'αυτό. Ελπίζω τουλάχιστον να είχες την επίγνωση πριν μπεις εδώ, να συγχώρεσες οποιονδήποτε θεώρησες υπεύθυνο γι'αυτή την κατάληξη διότι δε φταίει πραγματικά. Εμένα δεν ξέρω αν θα με συγχωρήσεις ποτέ διότι σου τα λόγια μου είναι σκληρά, πλην αληθινά. Οι καλές σου οι πράξεις δεν έκαναν ποτέ ουσιαστικό καλό, και τις έκανες μόνο για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου και για να έχεις απαιτήσεις. Δεν μπορείς όμως να τα ελέγξεις όλα -πότε μπορούσες να ελέγξεις οτιδήποτε άλλωστε; Αυτό σε έκανε να παραιτηθείς. Και να φύγεις. Οπότε, γνωρίζω ότι ήρθες εδώ από την αδυναμία σου να σταθείς αξιοπρεπώς στα εμπόδια που έβαλες η ίδια στον εαυτό σου. Μπορείς να φύγεις. Αλλά ίσως τότε να είναι χειρότερα τότε, διότι δε θα είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις αυτά που εσύ δημιούργησες. Και δε θα έχεις πρόσωπο να αντικρύσεις κάποιους ανθρώπους, μπορείς όμως να κάτσεις να κοιτάς εμένα, επειδή τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί αν μου έδινες έστω και λίγη σημασία. Αν όντως δεν μπορείς να συνεχίσεις να παλεύεις για αυτά που έχουν αξία για εσένα, μπορείς να κάτσεις εδώ. Ίσως τότε να μάθεις αυτό που δε δέχτηκες να μάθεις ποτέ. Ίσως να αποδεχτείς ότι δεν κατάφερες ποτέ να αποδεχτείς. Ίσως να με γνωρίσεις καλύτερα, αλλά τότε θα είναι αργά.-"

  Γύρισα να δω τη φωτογραφία της μορφής που απευθυνόταν σε εμένα, και είδα εκεί το πρόσωπό μου να με κοιτάζει με ένα χαμόγελο που δεν μπορώ να προσδιορίσω αν ήταν χαράς η μελαγχολίας. Σϊγουρα πάντως ήταν ήρεμο. Άκουσα ξαφνικά έναν θόρυβο πίσω μου, και η πόρτα έκλεισε. Έμεινα στο απόλυτο σκοτάδι, παρέα με εκείνη που ήμουν πάντα τόσο σκληρή μαζί της. Εκεί, στην ησυχία, ίσως καταφέρω να τη γνωρίσω όμως, μακριά από τους θορύβους των άλλων, που τόσο αποζητούσα κάποτε. Μακριά και από τις δικές μου γέφυρες, που ποτέ δεν τις έχτισα σωστά και ήταν πάντα ετοιμόρροπες. Τώρα όμως δε χρειάζομαι καμιά γέφυρα, διότι διάλεξα το ποτάμι, που τα αλλάζει όλα, και που θα ρέει για πάντα ό,τι και να γίνει.-