Praise Blindness Eyes

   ...Όπου οι υπάρξεις παρακολουθούν τους άλλους μέσα από μικρές τρύπες, μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι με την άγρια λάμψη μιας καλοακονισμένης λεπίδας, ενώ στο μυαλό τους στάζει αδιάκοπα ένα όξινο υγρό που δίνει νοσηρά σχήματα στην πλασματική τους συνείδηση -τι να συνειδητοποιήσεις εξάλλου εκει; Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι κάτι υπόκωφα χτυπήματα, από αυτά που σε αναγκάζουν να κλείνεις τα μάτια στον αμείλικτο ρυθμό τους, πράγμα που σε καθησυχάζει, αλλά δεν ξέρεις γιατί ακριβώς -είτε επειδή δεν βλέπεις για λίγο αυτόν τον γκρίζο αέρα, ο οποίος χαϊδεύει το μάγουλό σου υπενθυμίζοντάς σου σαδιστικά ότι έχεις βουτηχτεί στο τίποτα, είτε επειδή η σκληρή χροιά αυτού του ήχου μαλακώνει όταν ατενίζεις το εσωτερικό σου σκοτάδι -είναι προτιμότερο από το ουδέτερο γκρίζο, εξάλλου.    Δεν ξεχωρίζεις τη νύχτα από τη μέρα, όμως κάτι σου λέει ότι μάλλον έχει καταφτάσει η νύχτα την ώρα που αρχίζουν να ακούγονται τα ουρλιαχτά. Θα προτιμούσες να έβλεπες εκείνους από τους οποίους προέρχονται, ίσως

   Είμαι μια μαριονέτα. Είμαι ξεχωριστή επειδή δε με έφτιαξε κανένας με σκοπό να κινούμαι σύμφωνα με τα νήματα που χειρίζεται κάποιος άλλος. Έχω δεθεί από μόνη μου στα νήματα και αφήνω να τα κινούν κάτι μορφές σαν αερικά. Κάποιοι μου δίνουν ρυθμούς που μου αρέσουν και μοιάζω σα να χορεύω, ενώ ένα κόκκινο δρεπανοειδές σχήμα στη θέση των χειλιών μου προσφέρει την υποψία ενός χαμόγελου. Κάποιες φορές όμως με οδηγούν να κάνω πράγματα τα οποία για τους άλλους μπορεί να φαντάζουν ασήμαντα, αλλά εμένα με αναγκάζουν να κοιτάζω μόνο προς τη σκοτεινή πλευρά της σκηνής, όπου αυτά τα απειλητικά δάχτυλα κινούνται ξανά και ξανά και μοιάζουν σα να μην ανήκουν σε κανέναν, ή  όποιος στον οποίον ανήκουν τέλος πάντων έχει αφεθεί και δεν τα ελέγχει. Δεν προσέχει, φοράω ένα όμορφο φόρεμα και κορδέλες στα μαλλιά. Θέλω έναν καθρέφτη να δω τον εαυτό μου για να βεβαιωθώ ότι είμαι όμορφη ακόμα και στο σκοτάδι, κάτι με τυφλώνει, δε με νοιάζει, σκύβω να ισιώαω τις πιέτες του φορέματος αλλά συνειδητοποιώ ότι στάλ

...Ημουν σε ένα σκοτεινό μέρος από αυτά που αποκαλούνε "κατακόμβες" και πίσω μου είχα μια μικρή είσοδο από την οποία εισέβαλλε με θράσος ένα μικρό φως. Δεν ξέρω πώς κατέληξα εκεί αλλά σίγουρα εγώ οδήγησα τα βήματά μου και κανένας άλλος. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και είχε ελάχιστο αέρα. Εκεί, βρήκα τυχαία ένα γράμμα πάνω σε μια πέτρα, από αυτές που βάζουν για διακοσμητικές πάνω από ανθρώπους που δε θα δούμε ποτέ.  Απευθυνόταν σε κάποιον άγνωστο παραλήπτη: " Έφτασες εδώ γιατί το θεώρησες εύκολο δρόμο. Μόνο εσύ η ίδια ξέρεις όμως πόσο δύσκολη απόφαση ήταν. Αλλά πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα σχετικά με αυτόν τον προορισμό. Δε σε οδήγησε κανείς εδώ. Καμία υστεροβουλία, ή αμέλεια άλλου ανθρώπου δε σε έστειλε εδώ, παρά μόνο τα δικά σου βήματα, επειδή δεν μπόρεσες να με γνωρίσεις. Πρόσφερες εκεί που δεν έπρεπε και δεν πρόσφερες εκεί που έπρεπε. Και φταις μόνο εσύ γι'αυτό. Ελπίζω τουλάχιστον να είχες την επίγνωση πριν μπεις εδώ, να συγχώρεσες οποιονδήποτε θεώρησες υπεύθυνο

   Όταν επιμένεις πεισματικά να παραμένεις σε μια πόλη φάντασμα ενώ οι πλειοψηφίες πιθανώς απόκεινται κάπου λουόμενες ατενίζοντας την χρυσαφί πλευρά του ηλίου ενώ εσύ έχεις να παλέψεις με τους αιχμηρούς καταιγισμούς του, τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί το μόνιμο λάθος σου είναι το γεγονός ότι επαναλαμβάνεις τα λάθη σου. Διότι αγαπάμε τα σφάλματα καθότι μας προσφέρουν το απαραίτητο δράμα για να κυλήσει η μέρα με ενδιαφέρον, μίζερους ήχους ακορντεόν και μελαγχολικών ματιών στα δείγματα φύσης που μπορεί να σου προσφέρει μια τσιμεντούπολη.  Νιώθεις κάπως βασιλιάς στην έρημο που επέλεξες να αποσυρθείς αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι μόνος, απλα περπατάς ανάμεσα σε άγνωστα πλάσματα φορώντας κάτι καλογυαλισμένες παρωπίδες και δεν τα βλέπεις. Ούτε εκείνα σε βλέπουν, διότι φοράνε ακριβώς τις ίδιες παρωπίδες, κι όλοι περπατάτε λοξά αποφευγόντας ο ένας τον άλλον σα να περιβάλλεστε όλοι από μια όξινη αύρα που αν διαπεράσεις την ακτίνα της ένα μέρος της ακεραιότητάς σου θα χαθεί ανεπιστρεπτ

   Και λοιπόν ήρθε η ευλογημένη (not) μέρα που θα κάνω ανάρτηση ημερολογιακού τύπου, διερωτώμενη τα επίπεδα κατάντιας που μπορώ να φτάσω ιντερνετικώς σύμφωνα με τους κανόνες του διαδικτυακού savoir vivre που έχω ορίσει τελείως δημοκρατικά με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσω να μαζεύω αδέσποτες γάτες στην αυλή μου ταΐζοντάς τες φιλέτο σολωμού, να ποστάρω στο wall του facebook ασπρόμαυρες μελωδίες μικρών βιολιών μετρώντας τα δάκρυα της Ερωφίλης και τέλος να φορέσω ρούχο με γούνα (αποτάξον τον σατανά της στυλιστικής κόλασης, no offense όσοι φοράτε γούνες, οικολογικές και μη, εγώ σκιάζομαι). Επειδή ο αυτοσαρκασμός έχει και όρια, θα βάλω ένα φρένο σε αυτόν τον ασυνάρτητο πλην αδιάφορο χείμαρρο επιδεικτικού εξυπνακισμού και θα ευχηθώ πράγματα στον εαυτό μου για τη νέα χρονιά. Αν ενστερνίζεστε καμία από τις ευχές μου, μην κάνετε τίποτα. Σκέφτηκα αρχικά να σας προτείνω καμία τελετή με φλισκούνια και ματζούνια, αλλά αυτό θα εξυπηρετούσε μόνο τον λυρισμό του θέματος